Same Same, but Different...

Mijn laatste reisverslag is alweer van enige tijd geleden. Omdat dit wel een heel lang verhaal gaat worden als ik alles uitgebreid ga beschrijven, probeer ik het wat korter te houden en zal ik wat tijdsprongetjes maken.

Mijn laatste reisverslag eindigde in Hoi An, het mooie, gemoedelijke dorpje in centraal Vietnam. In totaal zijn we vier dagen in Hoi An gebleven. We hebben hier rustig aan gedaan, een kookworkshop gevolgd en een streetfood tour gedaan. We hebben lekker geslenterd door de met lampionnetjes verlichte straten van het stadje, gefietst en heerlijk gegeten.

Na ons verblijf in Hoi An, staan we op maandagochtend vroeg op om weer door te reizen naar onze volgende bestemming: Ho Chi Minh City (HCMC, het voormalige Saigon). Geen gedoe met busjes, tuktuks en mini-vans dit keer, we nemen het vliegtuig! In iets minder dan 90 minuten vliegen we naar het zuiden van Vietnam. De Aziatische uitspraak ‘Same Same, but Different’ gaat ook hier op. HCMC is op veel fronten hetzelfde als de rest van Vietnam, maar voelt toch weer totaal anders. De stad is druk en hectisch, moderner dan dat het in het noorden is. Ook hier zien we weer taferelen waar wij vreemd van opkijken: honderden, zo niet duizenden scooters op straat. Hierbij wordt van alles op de scooter mee genomen: hele gezinnen (man, vrouw en drie kindjes), fietsen, trappen, tientallen emmers, enorme kratten of netten met fruit, groente, plastic, etc. Wonderbaarlijk. We zien bouwvakkers hun werk gewoon op slippers doen, een invalide man gaat kruipend, tussen het verkeer door, over straat. Verkeersregels bestaan niet. Alles kan hier. Aan de ene kant bedenk ik me hoe fantastisch alles in Nederland dan geregeld is. Aan de andere kant denk ik wij de boel soms ook wel wat overdrijven. Met een tikkeltje minder komt het zo te zien ook allemaal wel goed! :)

Ho Chi Minh City zelf vinden wij niet een erg bijzondere stad. We voelen ons vooral twee lopende dollar tekens. Sommige Vietnamezen lopen wat te dromen over straat en schrikken op als ze ons zien, rennen op ons af of blijven maar aan ons plakken: You buy somethiiiing? You wanna see my shoooop? Sunglasses? Massage, miss? Mango? Tuktuk? Diner? Nee. Nee. Nee.
In de omgeving van HCMC maken we twee mooie tours. Op woensdag gaan we naar de Cu Chi tunnels. In deze omgeving is in de oorlog flink gevochten en de Vietcong heeft hier een tunnelsysteem gemaakt waarin zij bij bombardementen konden vluchten. Deze tunnels beslaan in totaal zo’n 200 km en zijn voorzien van ruimtes om te koken, ventilatie en vluchtroutes. We mogen zelf een stuk door de tunnels kruipen en pas dan besef je je in wat voor nood deze mensen moeten zijn geweest om dit te maken en hier te leven. Op handen en voeten kruipen we door de donkere tunnels. 2 meter, 5 meter, 10 meter onder de grond. Last van claustrofobie moet je hier niet hebben! En dan leggen wij maar een stukje van een paar minuten af…
Ook op woensdag maken wij een mooie dagtrip: we gaan naar de Mekong Delta! Op zo’n twee uur rijden van HCMC bevindt zich één van ’s werelds grootste rivieren: de Mekong. We zien hoe het leven er rondom het water aan toe gaat, bezoeken een dorpje en maken twee boottochten over de rivier. Mooi om te zien hoe mensen hier op, met en van het water leven!

Na nog een nachtje slapen in HCMC zit ons verblijf in Vietnam er op… Na een rondreis van bijna drie weken verlaten we het land van het prachtige Halong Bay, de groene rijstvelden, het gezellige Hoi An. Maar ook het land van de 91 miljoen Vietnamezen, 40 miljoen scooters, het land waar altijd drukte heerst en je nooit alleen bent. We stappen in de bus en rijden richting een nieuw land… Cambodja! Same same, but Different, het gaat hier weer op. We gaan de grens over en ondanks dat we ons gewoon weer in een Aziatisch land bevinden is alles toch weer anders: huizen op palen, de wegen zijn ruimer, de natuur lijkt droger en er lopen buffels op de weg. Omdat er in Cambodja minder verkeer op de weg is, voert onze buschauffeur het tempo op, terwijl hij met één oog de film op het tv-scherm volgt. Ondanks dat komen we veilig aan in de hoofdstad van Cambodja: Phnom Penh. Het is donderdag aan het einde van de dag als we er aan komen. We hebben er weer een lange reisdag op zitten, maar kunnen het niet laten ’s avonds nog even de stad in te duiken en de boel te verkennen. Phnom Penh is een stad met talloze straatjes, die allen op elkaar lijken. Even denken we dat de straten genummerd zijn als in de Verenigde Staten: 1/2/3 Street met daarop kruisend 1/2/3 Avenue (o.i.d.) maar dat blijkt niet het geval. De straten zijn genummerd, maar alles ligt kriskras door elkaar. Er is geen logica in te ontdekken. We struinen door de straten en ons oog valt op een Libanees restaurantje. Yee! We nemen plaats op het terras en smullen van overheerlijke humus, pita, tabouleh en fattoush.
De volgende morgen brengen we een bezoek aan het Royal Palace, een serie tempels en prachtige andere gebouwen, waarin de koning van Cambodja nog steeds woonachtig is. In de middag hebben we een wat heftiger programma. We pakken de tuktuk naar de voormalige S21 gevangenis, waar zich nu een museum bevindt. In deze gevangenis werden tijdens het regime van Pol Pot vele onschuldige Cambodjanen gevangen genomen. We lopen langs de ruimtes, lezen over de vele martelingen die hier plaats hebben gevonden, zien foto’s van zoveel mensen die hun verblijf hier niet hebben overleefd. Langzaam wordt ons duidelijk hoe gruwelijk het hier was onder het regime van Pol Pot. Martelingen, moorden en mensonterende omstandigheden. Helaas is het bezoek aan dit museum nog maar een voorbereiding op onze tweede bestemming van vanmiddag: de Choeung Ek Killing Fields. Onze tuktuk-driver brengt ons een stukje buiten de stad en zet ons af bij de ingang. We kopen kaartjes en nemen een audiotour die uitleg geeft over het terrein. Dit is de plek waar de gevangenen uit de S21 gevangenis werden geëxecuteerd en begraven. We zien en horen wat hier nog maar zo kort geleden (1975-1978) is gebeurd. We lopen langs massagraven met duizenden mensen, sommige zijn niet eens opgegraven. Tussen het zand liggen kledingstukken en stukjes bot. Een gruwelijk gezicht! Toch is Choeung Ek een vredige plek om de vreselijke geschiedenis van dit land nooit te vergeten.
Alsof we nog niet genoeg ellende hebben gezien eten we die avond bij een restaurant waar ex-kinderprostituees en weeskinderen worden opgeleid tot ober / kok / gastvrouw. Cambodja is een land waar duidelijk heel veel ellende is geweest. Maar de mensen vechten en doen hun uiterste best om op te krabbelen en er iets van te maken. Dat is voelbaar en mooi om te zien.
Na Phnom Penh reizen we door naar Siem Reap, een stad zo’n 6 uur ten oosten van de hoofdstad. Persoonlijk heb ik lang naar deze bestemming uit gekeken, omdat er in de omgeving iets prachtigs te zien moet zijn: Angkor Wat! Angkor Wat is een heel oud tempelcomplex, gelegen in een enorm jungle-achtig gebied. Sommige tempels zijn geheel of gedeeltelijk overgroeid door bomen, wat het geheel een prachtige sfeer geeft. Op zaterdagavond bezoeken we het complex alvast om de zonsondergang te bekijken. Op zondag zitten we om 7 uur ’s ochtends al op de fiets, om de mooiste tempels te gaan ontdekken. We leggen die dag zo’n 45 km af. De zon schijnt fel en het is vreselijk warm. En toch, wat is het een prachtige dag! We zien de ene tempel na de ander: de één is heel rustig en sereen, een ander is imposant en groot en weer een ander bevat mooie beelden of andere details. Onderweg zien we apen, eten we wat en kijken we onze ogen uit. Angkor Wat is zeker één van de mooiste plekken die ik tijdens mijn reis heb gezien!

Ons plan was eigenlijk om na Angkor Wat nog een dag in Siem Reap te blijven en lekker rustig aan te doen. Helaas moet ik vanwege het verlengen van mijn visum een dag eerder in Bangkok zijn en moeten we onze plannen wat om gooien. We reizen daarom de volgende dag alweer verder en steken de grens over met Thailand. Gelukkig hoeven we niet rechtstreeks door naar de hoofdstad, we hebben nog één tussenstop op de planning. Die tussenstop is Ko Chang, een klein eilandje op de grens van Cambodja en Thailand. Gisteravond zijn we hier aan gekomen… We zitten op een heel relaxte plek: kleine bungalows tussen de bomen en vlakbij het strand. Aan zee ligt een groot gemeenschappelijk terras met hangmatjes en kussens. Hier mogen we de komende dagen heerlijk ontspannen en bijkomen van een lange reis. Over een paar dagen zit Merel haar reis er op en vliegt zij terug naar Nederland. Voor mij breekt dan het laatste deel van mijn reis aan. Over dat deel vertel ik jullie een volgende keer.

Liefs! Ann